”Ben her yerde ağlayıp inledim. Kötü hallilerle de eş oldum, iyi hallilerle de. Herkes kendi zannınca benim dostum oldu ama kimse içimdeki sırları araştırmadı. Benim esrarım feryadımdan uzak değildir, ancak her gözde, kulakta o nur yok. Ten candan, can da tenden gizli kapaklı değildir, lâkin canı görmek için kimseye izin yok. Bu neyin sesi ateştir, hava değil; kimde bu ateş yoksa yok olsun!
MEVLÂNA CELALEDDİN-İ RUMÎ
Burada kendimce yorum yapacak olursam herkes her şeyi kendince bildiğini zannediyor ama işin özüne inmeyince yani iç sesi duyamayınca ya da iç alemi görmek istemeyince tanıdığın şey sadece dış dünya, iç alem değil!
Edebi Günlüklerim 