XVII. yüzyıl âşık edebiyatı döneminin en güçlü dönemlerinden olup önemli sayıda âşık yetişmiştir. Bu âşıklar arasında bir kısmının hayatı ve şiirleri hakkında fazla örneğe rastlanmazken bir kısmının da yüzlerce şiiri günümüze kadar ulaşabilmiştir. Bu yüzyılın âşıkları, toplumun her kesimi tarafından kabul görürken eserleri de günümüze kadar hem sözlü hem de yazılı kaynaklarda ulaşabilmiştir.
Bu âşıklar arasında önemli bir yeri olan Âşık Ömer ve Karaca oğlan’a Türkiye içinden ve dışından pek çok yer ev sahipliği yapmak istemiştir. Türk âşık şiirinin ilkleri de bu yüzyılda görülebilmektedir. Âşık Ömer, Şairnâme’nin ilk örneğini vermiştir. Bu şairnâme’nin yardımıyla Bursalı Halil’in dilinin sade olduğunu, Yazıcı’nın Bahr-i Sefid’de (Akdeniz) boğularak öldüğünü, Kuloğlu’nun şöhretli olduğunu, Öksüz Âşık’ın şiirlerinin tatlı olduğu öğrenilir. Sun’î nin Tekerleme adlı şairnamesinden Benli Alî’nin balıkçı olduğunu, Abdî’nin ise Bağdat’a şan verdiğini öğrenebiliyoruz.
Bu yüzyıl âşıkları hece vezninin yanında aruz vezniyle de eserler vermişlerdir. Hatta âşıklar arasında divan sahibi olanlar da vardır. Koşma, destan ve semai türlerinin yanı sıra aruzlu türlerden divanî, semai, kalanderi v.b alanlarda eserler vermişlerdir.
XVI. yüzyıldan itibaren âşıkların hayatları etrafında oluşan halk hikayeleri, bu yüzyılda oluşumunu devam ettirmiştir. Bu yüzyıl âşıkları siyasî olayları ve kavgaları da işlemişlerdir.
Âşık: doğaçlama olarak saz eşliğinde şiir söyleyen kişi
Şairnâme: Âşıkların çağdaşı oldukları veya kendilerinden önce yaşamış aşıkların mahlaslarına ve bazı özelliklerine yer verdikleri şiirlerdir.
Koşma: Âşık şiirinde hecenin daha çok sekizli ve on birli şekillerine dayanan ve üç beş dörtlükten oluşan bir nazım şekli
Semai: Âşık şiirinde özel bir ezgiyle söylenen bir nazım türü
Kaynakça: Açıköğretim Kaynakları
Edebi Günlüklerim 